Inovativni klaster ribarstva IKRA AKVAPONIJA osnovan radi ostvarivanja ciljeva u oblasti: razvoja i zaštite ribarstva, stručnog i naučnog obrazovanja i usavršavanja u proizvodnji i prometu ribe i ribljih proizvoda, riblje opreme, pribora, repromaterijala i lekova.
KLASTER RIBARSTAVA IKRA AKVAPONIJA
Dunav je, posle Volge, druga po dužini evropska reka. Izvire u Nemačkoj, u Švarcvaldu. Teče od zapada ka istoku, prolazeći kroz deset evropskih država (Nemačku, Austriju, Slovačku, Mađarsku, Hrvatsku, Srbiju, Rumuniju, Bugarsku, Moldaviju i Ukrajinu). Njegova ukupna dužina je 2 857 km. Dužina toka Dunava kroz Srbiju iznosi 588 km, od čega je 148 km u Banatu. Uliva se u Crno more na području delte Dunava. Dunav svojim mirnim tokom predstavlja u Banatu tipičnu ravničarsku reku. Ima relativno mali rečni pad što dovodi do račvanja matice, stvaranja većih meandara, razgranavanja i cepanja toka u brojne rukavce i plićake, formiranja manjih i većih ada i pomeranja korita. Najviši vodostaj Dunava je u proleće (april-juni) i krajem jeseni (novembar), a najniži u jesen (oktobar) i zimi (januar februar). Resursi Dunava koriste se za snabdevanje stanovništva pitkom vodom, za potrebe industrije, poljoprivrede, hidroenergetike, za plovidbu, ribarstvo, turizam, rekreaciju i dr.
Tisa je najveća pritoka Dunava. Izvire u Karpatima. Protiče kroz četiri države (Ukrajinu, Rumuniju, Mađarsku i Srbiju). Dužina njenog toka je 977 km, od čega je 168 km u Banatu. Prolazeći kroz Srbiju, Tisa čini prirodnu granicu između Banata i Bačke. U ovom delu toka, Tisa je izrazito ravničarska reka sa veoma malim padom što i dovodi do velikog krivudanja reke, razvijanja krivina i njihovog nizvodnog pomeranja. Regulacijom njenog toka u 19. veku i presecanjem meandara, tok Tise je skraćen i ubrzano je proticanje kroz Vojvodinu. Ovi odsečeni tokovi Tise imaju polumesečast oblik i ostali su kao starače, mrtvaje i rečna jezera, ili su zasuti rečnim materijalom i istrulelom barskom vegetacijom. U toku godine, Tisa ima dva maksimuma i dva minimuma vodostaja. Prvi maksimum, koji se javlja u aprilu, posledica je otapanja snega u Karpatima. Drugi maksimum vodostaja Tise je nešto manji i javlja se u novembru, a nastaje usled dugih jesenjih kiša. Prvi minimum je krajem leta i početkom jeseni (avgust, septembar i oktobar), a posledica je letnjih suša i velikih isparavanja. Drugi mininum nastaje krajem decembra i traje često ceo januar, a retko februar (Bukurov, 1978). Zlatica je leva pritoka Tise. Na teritoriju naše zemlje dotiče iz Rumunije kod mesta Vrbica. Dužina toka, kroz našu zemlju, je 34 km.
Zlatica je glavni recipijent za odvođenje voda najvećim delom sa teritorije Rumunije, nešto manje sa teritorije Srbije i neznatnim delom Mađarske.
Stari Begej nastaje u Rumuniji spajanjem reka Beregso, Njarad i Jer. U našu zemlju dotiče kod Hetina. Dužina njegovog toka kroz Banat je 37,1 km. Krajem 19. veka, njegov tok je kanalisan od Sakalhaza na dužini od 75 km, sve do ušća u kanal Banatska Palanka-Novi Bečej kod Jankovog mosta.
Begej je najznačajnija leva pritoka Tise. Izvire u Rumuniji, u planinama Poiana Ruscă koje su deo Karpata. U našu zemlju dotiče kod naselja Međa. Ukupna dužina njegovog toka kroz Srbiju je 75 km. Pri prolazu kroz našu zemlju, Begej ima prilično pravolinijsko oticanje što je posledica regulisanja njegovog toka još u 18. veku. U blizini Zrenjanina, spuštajući se polako u aluvijalnu ravan Tise, Begej pravi čitav niz krivina i prekih tokova. Krajem 19. i početkom 20. veka je kanalisan tako što je pomoću dva spojna kanala uzvodno od Temišvara, u Rumuniji, spojen sa Tamišom, pa su im dotoci postali međusobno zavisni. Količina vode u Begeju je veoma promenljiva i zavisi prvenstveno od hidrografskih prilika na teritoriji Tamiša, ali i prilika na teritoriji sliva. Preko spojnih kanala, za vreme niskog vodostaja Begej dobija vodu iz Tamiša. Za vreme visokog vodostaja, voda se iz Begeja putem drugog kanala otpušta u Tamiš. Maksimalan vodostaj Begeja je u martu usled otapanja snega u istočnom Banatu (Bukurov, 1978).
Tamiš je podivljao vodotok u južnom Banatu. Ukupna dužina toka je 340 km, od čega je 118 km na teritoriji naše zemlje čime je on drugi po veličini vodotok u Banatu. U našu zemlju dotiče iz Rumunije kod naeslja Jaša Tomić. Celim tokom ima mali pad usled čega pravi brojne okuke i mrtvaje. Njegov tok je znatno skraćen i usmeren melioracionim radovima i izgradnjom nasipa. U donjem delu toka (između sela Čente i Barande) teče starim koritom Dunava sve do Pančeva, gde se u njega i uliva. Višak vode u Tamišu je u prolećnom periodu, kada se tope snegovi sa Banatskih planina. Nizak nivo vode je u oktobru kada voda iz Tamiša otiče u Begej da bi Begej bio plovan (Bukurov, 1978).
Nadela je, dužinom od 36 km, najveća rečna dolina na južnoj banatskoj lesnoj terasi u koju se voda, skupljena iz nekoliko udubljenja istočno od Crepaje, povremeno sliva prema Dunavu (Bukurov, 1978).
Brzava je kanalisan vodotok izrazito bujičnog karaktera. U našu zemlju dotiče iz Rumunije kod naselja Markovićevo. Uliva se u kanal Banatska Palanka-Novi Bečej nizvodno od naselja Banatska Dubica. Dužina toka kroz našu zemlju je 19,9 km.
Rojga je kanalisan vodotok koji dotiče iz Rumunije kod naselja Veliki Gaj. Dužina toka kroz našu teritoriju je 12,6 km. Kanal Rojge je uskih ivica i plitkog korita. U blizini mesta Margite uliva se u Moravicu.
Moravica je kanalisan vodotok koji kod mesta Vatin dotiče iz Rumunije na područje naše zemlje. Dužina toka je 17,4 km. Količina vode u Moravici je vrlo promenljiva. Najveći vodostaj na Moravici je u prolećne što je posledica otapanja snega sa Karpata i obilnih padavina. Leti se nivo vode značajno smanjuje pa na pojedinim delovima i presuši (Ljevnaić et al., 2008). Uliva se u kanal Banatska Palanka-Novi Bečej u blizini naselja Barice.
Karaš izvire ispod planine Semenik u Rumuniji. Ukupna dužina mu je 128 km. Samo donjim tokom, dužine oko 50 km, protiče kroz srpski deo Banata u koji dotiče kod mesta Kuštilj. U našoj zemlji teče uglavnom jugozapadno sve do uliva u kanal Banatska PalankaNovi Bečej kod Grebenca. Karaš ima mali, krivudav rečni pada i neregulisan tok, a obrastao je vegatacijom (naročito njegov najnizvodniji deo). Za vreme otapanja snega i većih kiša, Karaš poplavi okolino područje. Nakon poplava, voda sporo otiče zbog vrlo malog rečnog pada što je posebno izraženo u vreme visokog vodostaja Dunava.
Nera je leva pritoka Dunava. Ukupna dužina joj je 137 km, od kojih donjih 22,7 km čine srpsko-rumunsku granicu. U našu zemlju dotiče kod sela Kusić u blizini Bele Crkve. Reka Nera ima dosta velik rečni pad i razvijenu mrežu malih pritoka. Pravi brojne meandare i mrtvaje. Njeno neuređeno korito izaziva intenzivno taloženje šljunka i peska i podizanje dna reke. Ušće joj je kod Banatske Palanke na krajnjem jugoistočnom delu srpskog dela Banata.
Vode Banata
Nekada je Vojvodina bila deo velikog Panonskog mora. Nakon njegovog oticanja, krajem pliocena, stvorena je ogromna Panonska nizija. Posle povlačenja vode, ostale su mnogobrojne rečice koje su plavile okolno zemljište i u depresijama formirale brojna jezera, bare i močvare koje su, do pre 300 godina, činile čak 35% ukupne površine Vojvodine. Krajem pleistocena (diluvijum) formirani su tokovi reka koji otprilike zauzimaju današnje položaje. Njihova osnovna karakteristika je slab pad koji je uslovio slabo izražena usecanja korita i bočnu eroziju, ali i prilično slabu drenažu. Posledica toga je vrlo visok nivo podzemnih voda u Vojvodini čiji nivo varira u zavisnosti od proticanja unutrašnjih i atmosferskih voda. Maksimalan nivo podzemnih voda je u proleće, a najmanji je u jesen. Ove vode mogu postepeno da zaslanjuju površinski deo zemljišta što zavisi od kritičnog nivoa podzemne vode. Viši nivo podzemnih voda može da dovede do zamočvarivanja, zabarivanja ili zaslanjivanja donjeg dela korisnog sloja zemljišta (Knežević, 1990).
Površinske vode Banata, pored najvećih reka Dunava i Tise, čine i brojni vodotoci. Od severa ka jugu to su: Zlatica, Stari Begej, Begej, Tamiš, Nadela, Brzava, Rojga, Moravica, Karaš i Nera. Jedna od karakteristika banatskih vodotoka je da svi imaju izvorišta u Rumuniji, a ušća na teritoriji naše zemlje. Begej i severniji vodotoci pripadaju slivu Tise, a Tamiš i južniji vodotoci slivu Dunava. Svi ovi vodotoci primaju i sprovode vode koje dolaze sa rumunskih Karpata i u svojim gornjim delovima toka su izrazito bujičnog karaktera, dok u Vojvodinu dotiču kao mirnije, ravničarske reke.
Opšte karakteristike Hs DTD na području Banata Ravničarsko područje Banata je do pre dva veka, u uslovima neregulisanih tokova reka, bilo izloženo poplavama i pustošenjima velikih voda Dunava i Tise i njihovih brojnih pritoka. Bilo je to područje bara, močvara, ritova, komaraca i malarije. Samo najviši tereni (Deliblatska peščara i Vršačke planine) bili su pošteđeni razarajućeg dejstva vodene stihije. Danas, gusta mreža banatskih vodotoka (Zlatica, Stari Begej, Plovni Begej, Tamiš, Brzava, Moravica, Rojga) poplavne talase formira pretežno na brdsko-planinskoj zapadnoj padini Karpata u Rumuniji gde ovi vodotoci izviru. Izrazito bujični karakter gornjeg toka ovih vodotoka postepeno slabi na delu korita kroz ravnicu rumunskog dela Banata, tako da u našu zemlju dotiču kao ravničarski vodotoci sa malim padom i sporim oticanjem vode prema ušćima (Miloradović, 2002b). Poplavni talasi, duž tranzitnih banatskih vodotoka, obično nastaju krajem zime i početkom proleća, kao posledica naglog otapanja snega sa Karpata uz istovremene kiše u slivu. Oni direktno ugrožavaju okolna područja poplavom. Ove poplavljene površine bile su izuzetno pogodne za poljoprivrednu proizvodnju, pa su zaštita od poplava, odnosno veštačko uređenje vodnog režima, postali osnovni preduslov za život i rad na ovom prostoru, kao i uslov za dalji razvoj područja (Likić, 2002). Prirodni redosled u uređenju voda je zaštita od direktne poplave pri prolasku spoljnih voda, odvođenje suvišnih unutrašnjih voda i dovođenje vode na polja iz tranzitnih vodnih tokova. Ništa manji značaj je i snabdevanje vodom naselja, industrija i ribnjaka, zatim odvođenje upotrebljenih voda, plovidba i korišćenje svih ostalih blagodati koje voda pruža. Da bi izmenilo nepovoljni prirodni režim vodotoka i zaštitilo svoje posede od čestih šteta, malobrojno stanovništvo Banata je, u skladu sa mogućnostima, započelo borbu za obuzdavanje stihijskih voda. Evakuaciju velikih voda u prošlosti su pratili veliki problemi, a uzroci tome bili su nedovoljne propusne moći korita, dugotrajni uspori recipijenata, te slabi i nedovoljno visoki odbrambeni nasipi. Pre izgradnje Hs DTD, evakuacija voda u Banatu vršena je preko pet međusobno nezavisnih sistema: Zlatice, begejskog sistema (Stari Begej i Plovni Begej), tamiškog sistema (Tamiš, Brzava, Terezija, Moravica, Rojga, Vršački kanal), Karaša i Nere (Likić, 2002; Miloradović, 2002a). Prvi veliki hidromelioracioni radovi, na području Vojvodine, započeli su upravo u Banatu, kao najugroženijem području, 1718. godine kopanjem kanala - veštačkog korita Begeja, njegovim osposobljavanjem za plovidbu i uređenjem korita Brzave u cilju bržeg oticanja voda (Milošev, 2002; Miloradović, 2002a). Kompleksno i višenamensko uređenje voda u Vojvodini postignuto je izgradnjom Hs DTD čiji je idejni tvorac, inicijator, projektant i graditelj plovnog kanala DTD je Jožef Kiš. Izgradnjom Hs DTD, jednog od najvećih poduhvata ove vrste u svetu, stvoreni su uslovi za primenu odvodnjavanja i navodnjavanja na većem delu površina Banata i Bačke. Šezdesetih godina 19. veka počinje intenzivna gradnja odbrambenih nasipa na obalama reka u cilju osvajanja i zaštite ritskih zemljišta od poplava. Duž većine vodotoka (sem Galacke i Karaša) izgrađeni su visoki i relativno kvalitetni nasipi na ukupnoj dužini od 502 km (Miloradović, 2002b). Njihova izgradnja uslovila je potrebu odvođenja spoljašnjih i suvišnih unutrašnjih voda koje, skupljane na najnižim površinama branjenog područja, nisu imale kuda da otiču. Krajem 19. veka, počelo se sa gradnjom odvodnih sistema (kanalske mreže) i crpnih stanica ("parnih pumpi"). Prvi odvodni sistem sa "parnom pumpom" u Banatu izgrađen je u Hajdučici 1883. godine (Milošev, 2002). Banatski sistemi za odvodnjavanje bili su orijentisani na recipijente Tisu i Dunav, ali su najveće površine bile pod dominantnim uticajem vodnog režima Zlatice, Galacke, begejskog i tamiškog sistema i njihovih pritoka. Odvodnjavanje područja severnog Banata pretežno se odvijalo preko Zlatice i Galacke, a direktno u Tisu su se odvodnjavale samo površine užeg priobalja. Navodnjavanje u Vojvodini počinje krajem 19. veka izgradnjom kanala "Mali StaparNovi Sad". Građen je za potrebe snabdevanja vodom, navodnjavanja i plovidbe. Inicijator gradnje kanala bio je Ištvan Tir, a projektant Marton Klas. Danas, površine pogodne za primenu navodnjavanja u Vojvodini, iznose oko milion hektara. Za 50% ovih površina obezbeđena je voda iz Hs DTD (Dragović et al., 2005). Ukupna dužina kanalske mreže, uključujući i prirodne rekonstruisane vodotoke, u Banatu je 508 km. Od toga je plovno blizu 309 km. Na dužini od 182 km moguća je plovidba za objekte nosivosti od 1000 t, na preko 98 km za objekte od 500 t i na preko 28 km za objekte od 200 t (Likić, 2002). OKM Hs DTD u Banatu, od sever ka jugu, pripadaju: Zlatica, Kikindski kanal, kanal Banatska Palanka-Novi Bečej, Stari Begej, Plovni Begej, kanal Begej, Tamiš, Brzava, Moravica i Rojga (sl. 4). Nakon izgradnje Hidrosistema, u velikoj meri je izmenjena hidrografska mreža Banata. Trase novih duboko položenih kanala protežu se duž bivših vodotoka (Galacke, Terzije, Donjeg Karaša), koji su praktično nestali sa geografske karte (Miloradović, 2002b). Novi magistralni kanali presekli su sve značajnije vodotoke, koji su dobili nova ušća sa povoljnijim uslovima oticanja velikih voda. Banatski deo Hs DTD počinje spojem sa rekom Tisom kod Novog Bečeja i Padeja, sa pravcem pružanja severoistok-jugoistok, i završava se na Dunavu kod Banatske Palanke. Usput preseca (Begej, Tamiš) ili prihvata velik broj banatskih vodotoka (Stari Begej, Brzava, Moravica, Vršački kanal, Karaš) sa kojima čini jedinstvenu hidrotehničku celinu. Hs DTD ima, pored napred navedenih, još tri spoja sa Tisom i Dunavom: kod Titela (ušće Begeja), kod Čente (ušće Karašca) i kod Pančeva (ušće Tamiša). Snabdevanje vodom banatskog dela Hidrosistema je iz Tise, preko brane kod Novog Bečeja. Glavni vodozahvat je neposredno uzvodno od brane, na početku magistralnog kanala Banatska Palanka-Novi Bečej, a drugi, manjeg kapaciteta, je kod Padeja na ušću Zlatice u Tisu. Tu su izgrađene upusno-ispusne ustave. Na ispustima prema Tisi izgrađena je ustava "Stajićevo", a prema Dunavu ustava "Kajtasovo". Unutar kanalske mreže izgrađene su regulacione ustave "Tomaševac", "Botoš" i "Sajan". Na Plovnom Begeju uzvodno od ušća u magistralni kanal DTD zadržane su stare ustave "Klek" i "Itebej". Kanalska mreža je najvećim delom plovna zbog čega su uz ustave izgrađene brodske prevodnice "Novi Bečej", "Stajićevo", "Botoš" i "Kajtasovo", kao i uz branu na Tisi kod Novog Bečeja. U okviru zaštite od uticaja uspora od Hidroelektrane "Đerdap", na Donjem Tamišu izgrađen je sistem ustava "Pančevo", "Opovo" i "Čenta" koji, u vodnorežimskom smislu, čini jedinstvenu celinu sa banatskim delom Hs DTD. Visinski posmatrano, ceo Hidrosistem je izdeljen na bazene. "Bazen" je jedan ili veći broj kanala uokviren ustavama, brodskim prevodnicama i crpnim stanicama koje regulišu protok i nivo vode u pripadajućem bazenu. U banatskom delu Hidrosistema DTD postoji 6 bazena i to:
- bazen I - ustava "Padej", ustava "Sajan" i Granična ustava
- bazen II - ustava "Sajan", ustava "Novi Bečej", prevodnica "Novi Bečej", ustava i prevodnica "Stajićevo", ustava i prevodnica "Klek", ustava "Tomaševac" i ustava i prevodnica "Botoš"
- bazen III - ustava i prevodnica "Srpski Itebej" i državna granica
- bazen IV - ustava i prevodnica "Klek" i ustava i prevodnica "Srpski Itebej"
- bazen V - ustava i prevodnica "Botoš" i ustava i prevodnica "Kajtasovo"
- bazen VI - brana na Tisi i državna granica (Rajić, 2002).
Zlatica je leva pritoka Tise. To je kanalisani vodotok koji na teritoriju naše zemlje dotiče iz Rumunije kod naselja Vrbica. Dužina korita je 117 km, a donjim tokom, dužine 34 km, nalazi se na teritoriji naše zemlje. Duž donjeg toka, izgrađeni su nasipi na dužini od oko 30 km. Brojni meandri, mrtvaje i zastareli tokovi upućuju na to da je Zlatica, pre regulisanja toka i izgradnje kanala, stalno menjala svoje korito (Bukurov, 1978). Danas je to vrlo plitak kanal sa široko razmaknutim nasipima, visokim obalama, bujno obrastao vegetacijom. Zlatica odvodnjava veliku količinu vode sa teritorije Rumunije i znatno manje površine sa naše teritorije. Najveći vodostaj na Zlatici je između početka marta i početka aprila. Deonica od Sajana do Padeja je plovna i rekonstruisana je u cilju povećanja propusne moći, a uzvodno od Sajana do državne granice zadržala je dotadašnje karakteristike (Miloradović, 2002b). U vreme visokog vodostaja voda se iz Zlatice uliva u Tisu, a u vreme niskog vodostaja Zlatica se snabdeva vodom iz Tise preko ustave u Padeju u količini od 5 do 10 m3 /s. Izgradnjom ustave kod Sajana, voda se iz Zlatice, gravitaciono, uliva u Kikindski kanal i na taj način utiče na kvalitet vode u njemu. Preko Kikindskog kanala, Zlatica je povezana sa magistralnim kanalom Banatska Palanka-Novi Bečej. Kikindski kanal po svojoj nameni i načinu funkcionisanja pripada grupi magistralnih i plovnih kanala OKM Hs DTD. Proteže se od ustave u Sajanu do ušća u kanal Banatska Palanka-Novi Bečej, i na taj način spaja Zlaticu sa ovim magistralnim kanalom. Dugačak je 50,3 km. Građen je u periodu 1966-1973. godine te spada u grupu novijih i "mlađih" kanala. Sačinjavaju ga dve karakteristične deonice. Uzvodna deonica se proteže od ustave "Sajan" do pristaništa kod naselja Kikinda. Ovaj deo nije plovan za veća plovila. Širina vodenog ogledala je oko 25 m, a dubina vode je oko 2,2 m. Nizvodna deonica se proteže od pristaništa do ušća. Širina vodenog ogledala je oko 40 m, a dubina vode je oko 3-3,5 m. Ovakvi uslovi omogućavaju dvosmernu plovidbu za plovila do 500 t i jednosmernu za plovila od 1.000 t nosivosti. Zbog izuzetno niskog područja kojim prolazi, uz njegove obale projektovani su nasipi na ukupnoj dužini od 37 km (Miloradović, 2002b). Vodosnabdevanje se odvija preko ustave u Padeju vodom iz reke Tise, a zatim preko ustave u Sajanu koja prihvata i vode iz Zlatice. Kikindski kanal odvodnjava ogromnu površinu severnog Banata obuhvatajući istovremeno i slivnu površinu Zlatice. Velike količine voda koje dotiču sa okolnog (uglavnom zaslanjenog) staništa, voda iz Zlatice, kao i visoke podzemne vode imaju negativan uticaj na kvalitet vode Kikindskog kanala. Na Kikindskom kanalu je i veći broj koncentrisanih izvora zagađenja koji se nalaze u Kikindi i nizvodno nedaleko od naselja Banatska Topola. Osvežavanje ovog kanala vrši se radom uzvodnih ustava "Padej" i "Sajan".
Kanal Banatska Palanka - Novi Bečej je najznačajniji i najduži kanal OKM Hs DTD. Svojim karakteristikama poprima osobine velike vodene transferzale, odnosno glavnog i magistralnog kanala. Kanal počinje vodozahvatom na reci Tisi kod Novog Bečeja, a uliva se u reku Dunav kod Banatske Palanke. Dug je 147 km. Prihvata ili preseca niz banatskih vodotoka koji iz Rumunije dotiču u našu zemlju i, na neki način, ih objedinjuje (Likić, 2002). Duž toka, u njega se ulivaju: Kikindski kanal na 133. km, Stari Begej na 116. km, Plovni Begej na 112. km, Tamiš na 88. km, Brzava na 72. km, Moravica sa Rojgom na 47. km i Karaš na 14. km. Na deonici od 0.0 km do 40. km, u njega se ulivaju i drugi kanali (Šulhov, Vršački, Guzajna i dr.) koji nemaju značajnijeg uticaja na njegove vodno-režimske karakteristike. Izuzetak čini Vršački kanal koji prihvata i evakuiše prečišćene vode naselja i industrije grada Vršca. Gradnja ovog plovnog kanala počela je 1947. godine i trajala je do 1980. godine. Taloženje velike količine nanosa u koritu smanjivalo je proticajni profil pa je bilo neophodno njegovo čišćenje plovnim bagerom. Prvi značajni radovi (bagerisanje) otpočeli su 1957. godine na Potporanjskoj vododelnici i kod Straže. Poslednji radovi urađeni su na deonici kod Lazareva. Zemljište kroz koje protiče kanal je uglavnom glinovito, a na pojedinim deonicama (pr. Klek-Botoš) prisutna je tvrda, masna i lepljiva glina. Zbog karakteristika litološkog sloja (masne gline i slojevite slatine) i uticaja površinskih voda, na kanalu se nalazi nekoliko klizišta (pr. kod Potpornja). Širina vodenog ogledala je različita. Kanal je najširi na deonici uzvodno od ustave "Kajtasovo" (oko 100 m), a najuži kod Potpornja oko 30 m. Prosečna dubina vode je 3-3,5 m, a na deonici uzvodno od ustave "Kajtasovo" dostiže i 6 m. Protoci kanala su vrlo različiti i uslovljeni su brojnim faktorima kao što su: hidrološka situacija na Tisi, dotoci vode sa Karpata preko banatskih pograničnih vodotoka, rada ustava "Novi Bečej", "Botoš", "Kajtasovo", "Tomaševac" i "Stajićevo". Voda se iz Tise, branom kod Novog Bečeja i Padeja, upušta u magistralni kanal DTD. Značajnije količine vode pristižu i iz Kikindskog kanala, Plovnog Begeja i Tamiša. Evakuacija vode vrši se u Dunav kod Banatske Palanke preko ustave u Kajtasovu. Na kvalitet vode kanala utiče, pre svega, kvalitet vode njegovih pritoka, zatim klimatski faktori, hidrološko stanje Tise i Dunava, rad ustava, domaći izvori zagađenja i dr. Njegove brojne pritoke imaju uglavnom degradiran kvalitet vode, kao što su Kikindski kanal, Stari i Plovni Begej (dva izuzetno zagađena vodotoka), Vršački kanal i povremeno Tamiš. Generalno, duž celog njegovog toka kvalitet vode je pogoršan. Polazeći od značaja kanala Banatska Palanka-Novi Bečej, potrebno je preduzeti neophodne mere kojima bi se očuvale njegove važne višenamenske karakteristike (navodnjavanje, odvodnjavanje, plovidba i dr.). Stari Begej nastaje od reka Beregso, Njarad i Jer koje se spojaju kod Sakalhaza u Rumuniji. Na teritoriju naše zemlje dotiče iz Rumunije kod Hetina, a uliva se u kanal Banatska Palanka-Novi Bečej kod Jankovog mosta. Veći deo sliva je na teritoriji Rumunije, a samo donji deo toka (od Hetina do Jankovog mosta) nalazi se u našoj zemlji. Kanalisan je celom dužinom koja iznosi 37,1 km (Miloradović, 2002a). Od državne granice do Jankovog Mosta, korito Starog Begeja prolazi kroz niske terene zaštićene, od velikih voda, relativno visokim nasipima izgrađenim neposredno uz rečno korito na deonici Hetin-Banatski Dvor. Nizvodno su nasipi manje-više udaljeni od glavnog korita sa izraženim "major koritom". Regulacioni radovi vršeni su u periodu 1886-1897. godine. Svoje korito Stari Begej je ustupio deonici magistralnog kanala DTD velike propusne moći, od okretnice Klek do novog ušća Starog Begeja kod Jankovog mosta (Miloradović, 2002b). Glavni problemi pri prolasku velikih voda javljali su se pri naglom otopljenju kada je poplavni talas pokretao formiran debeli sloj leda u koritu i nagomilavao ga kod mostova na uzanim deonicama korita. U novije vreme je izvršeno njegovo izmuljivanje i produbljivanje. Propusna moć mu je do 70 m3 /s. Nekada čist vodotok, pun raznovrsne ribe, početkom 70-tih godina prošlog veka, postao je recipijent otpadnih voda sa teritorije Rumunije.
Plovni Begej pruža se gotovo pravolinijski i paralelno sa Starim Begejem od koga je udaljen oko 4 km. U našu zemlju dotiče iz Rumunije, kod naselja Međa, i uliva se u kanal Banatska Palanka-Novi Bečej, neposredno nizvodno od ustave "Klek". To je veštački plovni kanal sa dirigovanim režimom vodostaja i proticaja (Miloradović, 2002a). Dug je 31,4 km. Duž toka, od Kleka do Topolovca (na rumunskoj teritoriji), ima šest regulacionih ustava od kojih je najvažnija ona kod Topolovca kroz koju se dozira propusna količina vode prema nizvodnom sektoru kanala. U periodu nailaska poplavnog talasa, višak vode se usmerava rasteretnim kanalom u Tamiš. U funkciji su samo 2 ustave kod nas ("Klek" i "Itebej") i 2 u Rumuniji ("St. Martin" i "St. Mihalj"). Tip ustava je sistem "Poir?" sa tablama koje se vade i ramovima koji se obaraju na dno kanala (Miloradović, 2002b). Protok mu je regulisan u dijapazonu od 5-83,5 m3 /s. Radi lakše evakuacije voda i leda (u zimskom periodu) obaraju se ustave na obe teritorije pa se uspostavlja prirodan tok voda. Tada se pokreće i ogromna količina mulja i zagađenja koji se taloži u toku godine. Ovaj kanal je jedan od najzagađenijih kanala OKM Hs DTD u Banatu. Zagađenja potiču od otpadnih voda industrije i naselja Temišvar, svinjogojskih farmi sa teritorije Rumunije i od domaćih izvora zagađenja. Kanal Begej je kanalisana reka sa delimično veštački održivim vodnim režimom za potrebe plovidbe. Prostire se od triangla kod Kleka, preko ustave u Stajićevu, do ušća u reku Tisu. Kanal je građen od 1902. do 1913. godine. Dužina toka je 43,6 km. Kao plovni put činio je celinu sa Plovnim Begejom (Miloradović, 2002a). Nizvodno od Kleka, Begej je regulisan u cilju efikasnijeg propuštanja velikih voda i leda. Izrazito nepovoljna krivina kod Zrenjenina je presečena i napušteno je staro korito u perleskom ritu gde je projektovan odbranbeni nasip dug 11 km od Perleza do Stajićeva. Evakuacija voda se uglavnom odvija preko ustave u Stajićevu (Miloradović, 2002b). Kanal Begej je opterećen zagađenjem od strane industrije naselja Zrenjanin. Tamiš je vodotok u južnom delu Banata izuzetno bujičnog karaktera koji u Hidrosistem unosi dosta taloga. U našu zemlju dotiče iz Rumunije kod mesta Jaša Tomić. Od ukupne dužine korita, od 340 km, samo svojom donjom trećinom (od Jaše Tomića do ušća u Dunav) protiče kroz teritoriju naše zemlje. Melioracionim radovima i izgradnjom nasipa njegov tok je znatno skraćen i usmeren. Njegov tok je kanalom Banatska Palanka-Novi Bečej presečen na Istočno (Gornje) i Zapadno (Donje) Potamišje. Tok Istočnog (Gornjeg) Potamišja je kanalisan i proteže se od naselja Jaša Tomić do ustave "Tomaševac". Zapadno (Donje) Potamišje pruža se od ustave "Tomaševac" do uliva u Dunav. Tok Zapadnog (Donjeg) Potamišja razdvojen je na dva kraka koji se ulivaju u Dunav, jedan kod Čente (preko spojnog kanala-Karašca), a drugi kod Pančeva.
Celim tokom Tamiš ima mali pad usled čega pravi brojne okuke i mrtvaje. U donjem delu toka, između Čente i Barande pa sve do Pančeva, Tamiš teče starim koritom Dunava, a u njega se i uliva kod Pančeva. Višak vode u Tamišu je u prolećnom periodu usled otapanja snegova sa srednje visokih Banatskih planina. Minor korito Tamiša je male propusne moći i može da propusti do 200 m3 /s zbog čega često plavi okolni teren. Nizak nivo vode je u oktobru kada voda iz Tamiša otiče u Begej da bi Begej bio plovan (Bukurov, 1978). U periodu nižih vodostaja Dunava, spojni kanal Karašac rasterećuje Tamiš, a u periodu visokih vodostaja Dunava opterećuje ga protokom od 800 m3 /s (Miloradović, 2002a). Zbog nepovoljnog uticaja velikih voda Dunava (preko Karašca) na režim oticanja voda duž Tamiša u prošlosti su sprovođene česte, dugotrajne i skupe odbrane na celoj dužini tamiških nasipa (dugih oko 127 km) uz mnoge kritične situacije, koje su najčešće bile na deonicama od Jaše Tomića, Boke i Neuzine (Miloradović, 2002b). Brzava je kanalisan vodotok bujičnog karaktera sa vrlo razgranatim i snažnim pritokama na području Rumunije koji donosi mnogo nanosa u Hidrosistem. Na teritoriju naše zemlje dotiče iz Rumunije kod naselja Markovićevo i uliva se u kanal Banatska Palanka-Novi Bečej nizvodno od naselja Banatska Dubica. Dužina toka je 19,9 km. Veći deo sliva se nalazi na rumunskoj teritoriji, na kojoj se formiraju poplavni talasi. U prošlosti je veliki problem predstavljalo intenzivno taložnje nanosa u koritu Brzave zbog čega je bilo neophodno njegovo čišćenje plovnim bagerom (Miloradović, 2002b). Regulacionim radovima trajno je isključena iz sliva Tamiša, a njen tok je skrenut na jug, prokopavanjem kanala kroz potporanjsku vododelnicu, i uveden u dolinu Karaša pa se, umesto u Tamiš kod Botoša, uliva u Dunav kod Banatske Palanke. Time je uticaj uspora potpuno eliminisan, a povećana je propusna moć korita (Likić, 2002). Rojga je kanalisan vodotok, uskih ivica kanala i plitkog korita. Dotiče iz Rumunije kod naselja Veliki Gaj, a u blizini Margite se uliva u Moravicu. Dužina toka je 12,6 km. Skoro je potpuno obrastao vegetacijom. Moravica je kanalisan vodotok koji na područje naše zemlje dotiče iz Rumunije, kod mesta Vatin, i uliva se u kanal Banatska Palanka-Novi Bečej u blizini naselja Barice. Veći deo sliva nalazi se u Rumuniji. Dužina toka kroz našu zemlju je 17,4 km. Uskog je i plitkog korita. Površina vodenog ogledala je mala. Okolinu čine pašnjaci, a stoka se napaja vodom sa ove reke. Količina vode u Moravici je vrlo promenljiva u zavisnosti od doba godine. Najveća količina vode je u prolećnom periodu što je posledica otapanja snega sa Karpata i obilnih padavina. U letnjem periodu, nivo vode je značajno manji pa se na pojedinim delovima tok prekida (Ljevnaić et al., 2008).
